We mogen ook nu weer zelf een project kiezen en ik twijfel tussen een Pim & Pom-variant op een kat die ik heb gevonden en een druppelvormige hanger.
Yolanda raakt helemaal enthousiast over de hanger met daarin het stukje stof en zegt dat dat nog door niemand is geprobeerd. Tja, laat ik nou wel van iets nieuws houden!
Het tekenen van een druppelvorm blijkt nog best complex te zijn, maar als die er eenmaal is, is het een kwestie van uitzagen en in model vijlen. En dan nog een keer, want de hanger krijgt natuurlijk een voor- en een achterkant.
Daarna legt Yolanda uit hoe het klinken in zijn werk gaat en ga ik om te oefenen twee plaatjes aan elkaar klinken. Of eigenlijk een klinkje toevoegen aan een reeks eerder gemaakte klinkjes. Met de kolomboor wordt door beide lagen metaal een gaatje gemaakt met precies dezelfde diameter als het koperdraad waarmee de klinkverbinding wordt gemaakt.
Vervolgens wordt aan beide kanten van het gat met de bolfrees een uitsparing gemaakt. Het gaatje wordt netjes braamvrij gemaakt en daarna kan het koperen pennetje erin.
Om de lengte van het koperdraad te bepalen, wordt aan beide kanten van de te klinken plaatjes een extra plaatje metaal toegevoegd. Het koperdraad moet precies zo lang zijn als de vier plaatjes samen, zo hou je aan beide kanten van het werkstuk 1 mm over om te vervormen.
Met een zijkniptang wordt het draad op de juiste lengte afgeknipt en dan kan het hameren beginnen. Hij wordt natuurlijk niet meteen perfect, maar het lijkt er al aardig op:
Tot dusverre is het redelijk rechttoe-rechtaan. De eerste uitdaging is om het stukje stof te verstevigen, zodat het niet gaat verschuiven of vervormen tijdens het in elkaar zetten van de hanger. We smeren verschillende stukjes stof in met verschillende verharders, lijmsoorten en zelfs epoxy, maar dit heeft geen van allen het gewenste effect. Met de standaard lijmen en verharders wordt het materiaal wel stugger, maar het blijft zacht en buigbaar.
Met epoxy wordt het prachtig hard:
Maar het ziet er niet uit:
Omdat ik graag verder wil en het zoeken naar een goede stofverharder me meer tijd gaat kosten dan me lief is, ga ik over op plan b: een ander materiaal voor de tussenlaag. Uiteindelijk vind ik een schitterend meranti plankje en ben gelijk verkocht: dat moet 'm worden!
Het schiet inmiddels lekker op: de metalen onderdelen zijn gezaagd en het houten plankje mag er ook aan geloven. Het wordt nog even spannend, want ieder laagje heeft een andere hardheid en het weggezaagde deel springt in stukjes van de zaag af. Het is te hopen dat de punt niet ook gaat afbrokkelen.
Ik besluit de punt vrij ruim uit te zagen en het laatste stukje dan maar met de vijl te doen, dat lijkt me minder riskant. Het resultaat is een prachtige houten druppel. Hij is helemaal dof van al het houtstof, maar met een laagje olie erop wordt 'ie vast weer mooi donker.
Tijdens het vijlen heb ik een ongelukje. Ik had de voor- en achterkant tegen elkaar gelijmd, zodat ik ze samen kon vijlen, waardoor ze mooi dezelfde vorm zouden krijgen. Helaas let ik even niet goed op, houd de vijl te schuin en rats: de voorkant klapt dubbel. Volgende keer dus nog beter lijmen en nog verder in de bankschroef. Door het metaal strak in de bankschroef te klemmen, weet ik het weer een beetje te fatsoeneren, maar recht wordt het niet. Yolanda legt me uit hoe ik het materiaal kan uitgloeien met de brander, waardoor het iets zachter wordt. Daarna moet het nog even in bad en vervolgens in het zuur. Als het metalen plaatje uit het zuur komt, laat Yolanda zien hoe het weer netjes vlak kan worden gehamerd. Dat gaat in de toekomst vast nog wel van pas komen!
Ik kan nu beginnen met het boren van de gaatjes. Steeds als ik een gaatje heb geboord, fixeer ik het met een koperdraadje, om te voorkomen dat de laagjes ten opzichte van elkaar gaan verschuiven.
Als ik alle onderdelen in elkaar pas, om te kijken of ik netjes heb gevijld, valt me opeens iets op. Het was de bedoeling om bovenin een gaatje te maken en daar een oogje door te doen, maar door de dikte van het hout moet dat een flinke ring worden. Dat staat natuurlijk niet zo mooi! Yolanda gaat daarom een oogje solderen op het achterplaatje, zodat daar alsnog een ringetje doorheen kan.
Als het oogje eraan zit (zonder zwarte vlekken!), kan het schuurfestijn weer beginnen. Omdat ik nog niet eerder met een matteerborstel heb gewerkt, kies ik voor een matte afwerking. Scheelt ook weer in het schuren en polijsten!
Het geheel wordt voor de laatste keer in elkaar gezet en dan gaan de klinkjes erin.
Bij het allerlaatste klinkje springt er nog net even een barst in het hout, zo jammer!
Daar moet dan maar een druppeltje lijm in, hopelijk voorkomt dat dat het hout nog verder splijt. De hanger wordt rondom nog één keer gevijld om zeker te zijn dat het hout niet uitsteekt en dan is 'ie helemaal af! Om mijn fotografie-opleiding eer aan te doen hier een paar professionele product-shots:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten