Hier komt de zon

Mijn docente gelooft heilig in het aanleren van basisvaardigheden voor je doorgaat met de ingewikkelder handelingen. Mijn eerste eigen sieraad laat dus nog even op zich wachten, want ik ga eerst leren meten, tekenen, krassen, boren, zagen, schuren en polijsten. Bij het volgende project komt daar dan het vijlen nog bij. Het ontwerp is redelijk simpel: een zonnetje dat precies op een plaatje messing past.

Met de lineaal en een kraspen markeer ik de begin- en eindpunten van de lijnen met elkaar en verbind ze waar nodig. Met de centerpons sla ik op de vlaktas een punt in het metaal, zodat ik met de passer de zon kan tekenen. Inmiddels lijkt het al heel wat. Omdat ik toch iets 'eigens' aan het project wil toevoegen, krijgt mijn zon een bekkie in plaats van een glimlach. De ogen worden weer voorgeslagen met de centerpons en vervolgens geboord met de kolomboor. Ook het lachende smoeltje krijgt twee gaatjes, zodat ik van daaruit kan beginnen met zagen. De zonnestralen worden gewoon vanaf de buitenrand ingezaagd.

Afijn, 13 zaagjes later begrijp ik volledig waarom je dat zagen eerst flink moet oefenen voor je met complexe ontwerpen en dure materialen aan de slag gaat. Maar het zonnetje is gezaagd! En omdat ik totaal geen lamme arm heb van het zagen (ja, dat is sarcasme), kan ik gelijk beginnen met schuren. Ik maak kennis met de verschillende grofheden van het schuurpapier en leer hoe je met een lamellenschijf je project klaarmaakt voor het fijnere schuurwerk. Na heel wat bloed, zweet en tranen (en een enkele verwensing hier en daar) kan de zon eindelijk stralend worden gemaakt met de polijstmachine. Dat gebeurt in drie fasen, waarbij het messing tussentijds in een ultrasoon badje gaat om het polijstvet kwijt te raken.

Helaas besloot ik pas na dit project dat ik een blog ging maken, dus ik heb geen foto's van de verschillende tussenliggende stappen. Hier is in elk geval wel het eindresultaat, voor en na het schuren en polijsten. Het is even poetsen, maar dan heb je ook wat!